Geçtiğimiz günlerde bir sohbet sırasında şöyle bir soruyla karşılaştım: “Neye ihtiyacım olduğunu nasıl bileceğim?”
Bu çok önemli bir soru bence. Neye ihtiyacımız olduğunu ne zaman öğrenebiliriz? Nasıl öğrenebiliriz? Kimden öğrenebiliriz? Soruyu biraz detaylandırsak bunlar da gelebilir arkasından. Cevap kolay gibi gözükse de belki de uygulaması zor gelebilir: “kendimize sorarak”. Neye ihtiyacımız olduğunu kendimize sorarak bulabiliriz. Bunu kendimize soruyor muyuz? Yoksa daha çok eleştirel bir yerden yaklaşıp ihtiyaçlarımızı göz ardı ederek “zorunluluklarımıza” birinciliği vererek mi devam ediyoruz hayatlarımıza? Örneğin ben, kimi zor zamanlarımda içimden bir ses duyuyorum bana çok acımasızca yaklaşan. Neler hissetmem gerektiğini, neden hissetmem gerektiğini, önceliklerimi sıralamakta nelere dikkat edeceğimi dikte eden. Ama bu ses benim ihtiyaçlarıma yönelik konuşmuyor genelde. Hep olması gerekenleri, göreceli “doğru” olanları sıralıyor. Bu sesin canımı sıktığı ve beni iyi hissettirmediğini fark ediyorum. Bu farkındalıkla kendime soruyorum: “Gerçekten neye ihtiyacın var?”, “Bu ihtiyacını nasıl giderebiliriz?”.
Öz şefkat ile ilgili bir yazı yazmıştım yine bu köşe için (Şefkatimden Kendime de Ayırdım!), oradan tanıdık gelebilir şimdi söyleyeceğim. En yakın arkadaşınızı düşünün. Yanınıza geldiğinde birçok duyguyla geliyor, sizinle paylaşmak belki de anlayış görmek tek talebi. Anlatıyor, kendini size açıyor, belki de ihtiyacını görmenizi istiyor. Ona “Bu yaptıkların çok kötü, felaket! Sen hep böyleydin, şu an senin ihtiyaçlarının bir önemi yok. Bu durumda senin ihtiyacını konuşacak değiliz, ben de sana nasıl yardımcı olabilirim diye sormayacağım, unut bunu!” der misiniz? Yoksa “Seni duyuyorum, görüyorum. Neye ihtiyacın var?” diye mi sorarsınız? Sanıyorum ikinci seçenek daha olası.
Bu şefkat ve anlayışla bir sevdiğimize yaklaşabiliyoruz, ama iş kendimize geldiğinde “Neye ihtiyacım var?” sorusunu sormayı öteliyor muyuz acaba? Ya da önemsemiyor muyuz? Bu soruyu sormak, ihtiyacımızı fark etmek, şefkati duyumsamak bunlar belki de ihtiyaçlarımızdan en büyükleri olabilir mi?
Bazen içinde bulunduğumuz bu kocaman ve hareketli dünyada fark etmeden, duyumsamadan, önemsemeden deneyimliyoruz hayatı, duyguları, düşünceleri. Acaba sakince durmak ve bu ihtiyacını görünür kılmaya çalışan sese kulak vermek bize nasıl gelir? Biraz merakla, kendinizle ilgili böyle bir keşfe ne dersiniz?
